Ha>OU-<C«. 1>U».(hA
De gestoorde nachtrust, of een bu-
renpraatje tussen Kees en Arie
Arie: "Morrege Kees"
Kees: "MorregeArie"
A: "Goed sléépe?"
K: 'Ja,jeeok
A: Dot kon beter:
't Wos bee ons vannacht zó drok.
Sléépe deer kon niks fan beure.
'k Sèèg om iên uur teuge Griet:
Zó os nou die mugge zeure
hoorde ik van mien leven niet.
K: "En, konne jullie dot niet keere?
Weetje wel wot ik don doe,
os ze dot met mee prambeere,
don slaan ik met mien boezeroen!
A: "Ja, dot zei ik je d'rs sèègge,
't wos zowot 'n uur of acht,
'k sèèg teuge Griet: ik gaan maar
lègge.
Veul dot see don nag wot wacht.
Maar 't wos mogelijk hollef negen,
'k wos te naaste bee in sléép,
doe kwam Griet met veul beweging:
Arie, bei je ol om séép?
Zie je Kees, doe ben 'k ferskoote.
Hoe dot kwam weet ik niet meer,
Griet, dot siên ik, had heur stóóte,
maar dot wos me ok 'n biet.
Hoe 't kwam, dot ken niet skeele,
maar de keers fiel uut 'r hand.
En nou, moet je je verbeelde,
deer vloog mien onderbroek in brand.
Griet die skreeuwde: Arie, Arie
wor toch wakker, kiek 'rs hier!
Arie, Arie, godbewarie,
Arie, Arie wot 'n fier!
Sieje Kees, dot wos 'n flater,
Griet die skreeuwde, ik ferskoot
'k Sei, haal maar gauw wot water
met 't potje uut de sloot.
Griet die vloog metiên na buute,
met 'n potje en haalde wot.
Maar ik kon de vlam niet stuite,
dot 't fier kwam on me got.
'k Vloog 't bèd uut, deur de glaaze,
doe bezeerde ik me wot.
En Griet begon wel erreg te raaze,
maar me broek bleef zitte in 't got.
Deer liet 'k èm maar stil ferbronde.
't Wos wel sonde, maar mien Griet
moest morrege toch tondel bronde
zie je, en nou hoeft ze dot niet.
Doe maar weer naar bed, maar heer-
ejeetje,
wot 'n mugge deur die rook.
Zeker waare ze zo'n beetje
uut heur middagsléépie spookt.
Griet die seit, dot is nou mieters,
'k zei ze smooke met tabak.
Maar ik zeide, ben je pieters!
'k Ben verskoote nag fon straks.
Ik zei 't nou wot aars prambéére.
'k Nam mien sleepkap fon mien kop
en ik me déér mee on 't verwéére
ol wok hoorde sloeg ik op!
'k Hoorde ol niet veul meer görrze,
déér wos ik puur mee in me skik.
Maar deur ol dot slaan en bonze,
deer sloeg ik de hééle pispot stik.
Weerlichts buurman, wot 'n rommel!
Olies op en over Griet.
Ik maar skreeuwe, Grietje bromme,
maar het wos mien skuld toch niet
Griet die wow de kéérs onsteeke,
maar ik sei doe: bie je mol
Laat de hééle boel maar lègge,
wont met die keers dot weet ik dl.
Wegingen beijegaar weer lèège
maar die mugge, 't bleef een zooi.
Buur, 'k ken 't niet zó sèège,
't Wis nag erger don 'n flooi.
We werden op 't lest toch slééperig,
net os ollemon dot het.
Maar opiêne hoor ik bonze,
deer fólt Keesie uit de krèèb.
Beijgaar weer daalijk wakker,
Keessie skreeuwe, niet te kort.
't Orreme kiend wos zo ferskoote
dot hee spoog in Grietjes skort.
En zó liep 't ollemaal teuge,
ik kon niet sléépe, wo'k ok dee.
Eerder stierf ik nag, buurmon,
eer ik deuze nacht fergeet.
Cornelis Zijm Szn, Westen Texel,
1902
Wij zijn heel benieuwd bij welke ge
legenheden dit rijm voorgedragen is.
Wie weet hier meer van te vertellen?
32
Historische Vereniging Texel
Nummer 102, maart 2012
