werd de basis voor veel bezoek van
familie en vrienden die zo een idee kre
gen van hel land waar wij wonen.
Willemien en Roy verzorgden een vlieg
reis voor ons naar Engeland in 1977
voor ons 25-jarig huwelijksfeest; we
deden dat nog eens over gecombineerd
met bezoeken in Holland. Ervaringen
die ons er dagelijks aan herinneren
dat we in een steeds kleinere wereld
wonen. En herinneringen die ons
leven steeds verrijken. Herinneringen
aan plaatsen en omstandigheden,
maar vooral aan de mensen die ons
ontvingen en die we ontmoetten.
Het leven was goed voor ons.
We pasten ons aan aan het nieuwe en
svrijev bestaan als gepensioneerden.
Nieuwe bezigheden, hobby"s en ver
enigingen. Maar lv4. de donkerste dag
van ons leven trof ons volkomen
onverwacht op 28 mei 1996.
Telefonisch werd ons medegedeeld dat
onze zoon Roy plotseling was overle
den; een breuk in een slagaderlijk
gezwel; 42 jaar oud en net op het punt
om een eigen bedrijf op te zetten. Dit
gebeuren deed ons persoonlijk ervaren
dat Gods werk op aarde wordt gedaan
door mensenhanden. Zonder de steun
van familie en vrienden, maar in het
bijzonder van volkomen vreemden, is
het niet denkbaar dat zoiets dragelijk
kan zijn. En wij zijn dagelijks dank
baar voor de kracht die daaruit voort
vloeide en die het ons mogelijk maak
te (en nog steeds maakt) om door te
leven. "Closure" is een populair begrip
dat moet aanduiden dat er in omstan
digheden, zoals het verlies van een
kind, een eind kan worden gemaakt
aan droefheid en het verlies. Voor ons
is het draagbaar door het begrip dat
anderen tonen in de liefde die zij uits
tralen.
Vijftig jaar is een lange tijd om terug te
zien op het verleden. We waren als
familie bijeen in een gezellige omge
ving in St. Mary"s. Een fijn diner,
gezellig samenzijn, verrijkt door de
aanwezigheid van vrienden die we al
in Sarnia maakten in 1952. Het leven
gaat door en na vijftig jaar samen zien
we uit naar een tijd die wordt geze
gend met goede gezondheid en het vol
gen van de ontwikkeling en groei in
het leven van onze kinderen en klein
kinderen. De toekomst is onbekend,
maar ziet ons leven bij voortduring
beïnvloed door de vele handen die God
gebruikt om lief en leed met ons te
delen. Daarvoor zijn we van harte
dankbaar en tevreden,
bondon, On, juni 2002.
De bovenstaande briej werd naar fami
lieleden gezonden. In nr. 30 van de
Historische Vereniging Texel verscheen
een artikel van Cor Reg. Het betrof de
wederwaardigheden van mijn ouders
in Canada. Cor besloot dat artikel met
de veronderstelling dat Jan Alkema
eens zou schrijven over de remigratie.
De zandloper is voor mij al ver over de
helft en dus leek het tijd om dit nu te
doen. Met meer dan dertig nummers in
mijn boekenkast is het een groot genoe
gen zo nu en dan gebeurtenissen en
herinneringen op te roepen. Het artikel
tje over het winkeltje van Hendrik Kuip
en Martje Verberne bracht Martje Kuip
in herinnering. Die voorzag Tante Wim
van "Witte Kruis" poeders! Hendrik
Kuip sprak ik voor de laatste keer toen
hij langs kwam op Dijkmanshuizen als
voerhandelaar. Met zijn broer Dirk
stond ik een pasgeboren veulen te
bewonderen in de schuur achter de
winkel. Broer Jan Kuip maakte voor de
buurjongen een soort miniatuur sjoel-
bakschietschijf voor een knikkerspel.
(Hoe noem je dat op z n Tessels?)* en
zus Marie had altijd wel een beker
melk!
De MULO eindgroep van 1942 is goed
vertegenwoordigd met Cor Reg en Jan
v.d. Pijl.
We hadden een klas van lv4.. dertien
leerlingen Is groter echt beter nu?
London, Ontario, juli 2002.
Met vriendelijke groeten,
John R. Alkema.
16
