TENSLOTTE EEN NIEUW
BEGIN
Zorgcentrum maakte feestje van ver
huizing.
Sint Jan wacht nu op de sloper.
Het verliep wat trager dan gepland maar
evengoed zijn alle betrokkenen best tevre
den over het verloop van de ontruiming
van verzorgingstehuis Sint Jan. Woensdag
werden de twintig bewoners en hun inboe
del overgebracht naar de naburige Gol
lards. De hele dag reden verhuiswagens
en taxibusjes af en aan en liepen beroeps
krachten en tientallen vrijwilligers zich het
vuur uit de sloffen. In de Gollards werden
de nieuwkomers feestelijk opgevangen en
bezig gehouden terwijl verhuizers en fami
lieleden de spullen in hun kamers zetten.
Het verplanten van oude bomen is een ris
kante aangelegenheid. Het Zorgcenrum heeft
er alles aan gedaan om de risico's zo klein
mogelijk te maken. Sinds een paar jaar wer
den in Sint Jan geen nieuwe bewoners meer
toegelaten zodat het aantal mensen daar
'door natuurlijk verloop' vanzelf terugliep. De
verwachting was dat nog maar achttien be
woners verplaatst hoefden te worden als het
eenmaal zover was. De oudjes van Sint Jan
bleken echter toch iets taaier dan in de prog
nose was voorzien, want op de dag van de
verhuizing waren er dus twee teveel. Een
probleem was dat niet omdat voor de Gol
lards tijdig een opnamestop was afgekondigd
zodat daar de vereiste leegstand ontstond en
er dus voor alle bewoners van Sint Jan een
kamer was.
Hoewel deze bewoners in de afgelopen jaren
meer dan eens bemoedigend en geruststel
lend waren toegesproken, hadden ze toch
erg tegen de verhuizing opgezien. Het was
voor het slinkende groepje bewoners het ge
sprek van de dag. De doemdenkers hadden
daarbij vaak het hoogste woord zodat ook
degenen die er eerst minder zwaar aan tilden
begonnen te geloven dat die overgang iets
heel verschrikkelijks moest zijn. Daarbij
kwam dat er weinig begrip bestond voor de
noodzaak van de sloop van het nog maar
twintig jaar oude St. Jan, hoewel meer dan
eens duidelijk was gemaakt dat het echt niet
anders kon en dat aan de vorming van één
groot verzorgingstehuis volgens de nieuwste
economische en inrichtingsvoorschriften niet
was te ontkomen. Ook het verdwijnen van het
eigen, vertrouwde roomse rusthuis met zijn
zustertjes waar de katholieke gemeenschap
ooit zo trots op was, veroorzaakte een gevoel
van dreigende ontworteling. "Ik begrijp niet
dat ze ons dèt allemaal aandoen", verzuchtte
menigeen aan de zondagse koffietafel. Wie
het tegensprak werd direct ingedeeld bij de
veroorzakers van al deze ellende en werd
verder slechts hoofdschuddende bejegend.
Het móest dus wel meevallen toen het einde
lijk zover was. Vlak voor de verhuizingopera
tie was de stemming al niet slecht. Het was
eindelijk zover, een gevoel van opluchting en
berusting overheerste. De bewoners werden
merendeels met taxibusjes overgebracht,
maar er waren er ook die te voet of met hun
scootmobiel de korte oversteek maakten.
Ambulances zijn er niet aan te pas gekomen.
Een 92-jarige vrouw die de afgelopen week
nogal ziek was geweest en bedlegerig was,
kon uiteindelijk ook in een rolstoel per taxi
busje worden vervoerd.
Vertraging
Daarmee was de totale verhuizing een feit.
Het geduld werd toen nog even op de proef
gesteld want de nieuwe kamers moesten
eerst worden ingericht voordat de mensen
erin konden. Dat duurde aanmerkelijk langer
dan was voorzien. Het weghalen van de meu
bels uit de kamers van Sint Jan, het inpak
ken, op pallets zetten en inladen van de spul
len kostte veel tijd, waardoor al gauw een
achterstand van een uur ontstond en meer
helpende handen moesten worden opgeroe
pen. Ook in de nieuwe kamers hadden de
vrijwilligers hun tijd hard nodig met het uitpak
ken en plaatsen van meubelen en het op
hangen van lampen. De bewoners moesten
intussen worden bezig gehouden in de fees
telijk versierde Irenezaal in de Gollards. Het
ontbrak hen niet aan koffie, gebak en er was
ook gezorgd voor een koud buffet waarvan
ook de professionele en vrijwillige verhuizers
44
