band en dan was de Weere een heel eind weg. Wij zijn nog steeds goeie vriendinnen, ook Ouk is al
weer enkele jaren alleen. Als de gelegenheid er is gaan we nog steeds een bezoekje brengen of per
telefoon.
In '67 kwamen Jaab en Ouk met het voorstel eens met vakantie te gaan. Wij - en ook zij - waren
nog nooit met vakantie geweest. Het plan was om als eerste op vakantie naar Valkenburg te gaan
voor 8 dagen. En daarna hebben we steeds een provincie bezocht. Elk jaar een vakantie en elk jaar
8 dagen. Ook naar Zwitserland en België en een bootreis langs de Rijn. Zo werd het 1982. Begin
Mei was het, net als elk jaar, de gedenkdag en kranslegging bij het monument van Kapitein Broers
en Luitenant v.d. Ham door de oud-militairen van het Detachement Kornwerderzand. De Kapi
tein en Luitenant zijn allebei door de Duitsers gefusilleerd, na 1940. Wanneer precies en waar, is
niet bekend. Dit jaar waren ook Koningin en Prins Claus aanwezig. Na de plechtigheid stelden zij
vele vragen en toonden hun volle belangstelling. Op een gewone gezellige manier werd met enkele
oud-soldaten nog wat nagepraat over de Meidagen 1940 (Oorlogsdagen op Kornwerderzand) en
ook met Opa. Na afloop ging ieder weer huiswaarts met als afscheid: "Tot volgend jaar".
Een vakantie besproken op de Veluwe, alles voor elkaar. We vertrokken zaterdag 19 juni volgens
plan. Zondag en maandag 21 juni een mooie dag gehad, 's Avonds zaten we met een heel gezel
schap rond de tafel. Opa gezellig pratend over de visserij en de bijeenkomsten op Kornwerderzand
in mei elk jaar. Valt plotseling zo van z'n stoel. Een dokter gebeld en een ziekenhuis in Ede. De uit
slag van het onderzoek was een zware hersenbloeding. Opname in het Juliana Ziekenhuis in Ede.
En op 29 juni, mijn man's, vaders en opa's verjaardag overleden. Hij is begraven op 3 juli 1982 te
Oosterland. En dan moet je verder.
Men zegt wel, de tijd heelt alle wonden. Nou, de tijd zal wel z'n best doen, maar de littekens zijn
en blijven heel diep, en blijvend. Het klinkt misschien vreemd, maar ik zou de littekens niet willen,
maar ook niet kunnen missen. En zo zullen er meer zijn. Ik sprak eens met iemand over alleen zijn,
toen zei die persoon: "Ja matje, je bint je klankbord kwiet." (dat was dus een Wieringer). Het
woord klankbord kwam bij mij niet zo leuk over, maar in zekere zin is het wel zo. Als je alleen thuis
komt, waar dan ook vandaan, en wat je ook zou willen vertellen, dan is er geen "klankbord".
23 Mei 1995 kwam ik te vallen (op eigen erf) en brak een heup, met het gevolg drie weken zieken
huis en drie maanden verpleeghuis "Den Koogh'. Dat is een hele opgaaf, maar ik heb het goed
doorstaan. Daar was ook veel ontspanning zoals een ochtend handwerken, ook wel op mijn kamer,
zingen (oude liedjes) muziek luisteren, licht-klassiek. Heel mooi als je luistert en niet almaar praat.
Ook eens per week 's avonds een kerkdienst, en praten met de mede patiënten. Ook daaraan hou je
wel kennissen over. En dan de therapie, dat was een stevige klus. Dat begon al eerst met het goede
been, de gebroken heup moest nog volkomen rusten. Dan zei ik wel: "Waarom met het goeie
been'?" Nou die spieren moesten in beweging blijven. Ik dacht dan wel, als ik lopen mag dan gaan
ik zo op stap. In gedachten stapte ik zo weg, maar zo ging dat niet. Veel kreeg ik een complimentje
dat ik zo m'n best deed, maar zo af en toe pinkte ik ook wel eens een traantje. Maar de traantjes
moet men ook gebruiken, om te lachen maar ook wel om in stilte even te huilen, zo gaat dat in het
leven. Heel vaak werd gezegd: Mevr. Smid is een rijke mevrouw. Dan zei ik "Ja." Daar werd mee
bedoeld dat ik zo vaak en veel bezoek kreeg van kinderen, klein- en achterkleinkinderen en kennis
sen, heel fijn. Met mooi weer gingen we dan wandelen, ik in de rolstoel. Was het heel warm dan
zochten we verkoeling onder de bomen. Eind september kon ik naar huis. Ook dat was even een
traantje van blijdschap, maar ook de emotie telt mee om het afscheid van de mensen die niet meer
naar huis kunnen. Vanaf die tijd werd op Zwinstraat 52 het koffieuurtje op zondag (opgezet in '82)
weer voortgezet. Al zestien jaar lang is het zondags ongeveer vier uur koffietijd en komen meestal
-54-
Historische Vereniging Wieringen - "Op de Hoogte" - 12e jaargang nr. 2 - 2000