Herman Gouwe
Een Alkmaarse notariszoon die schilder wilde worden
Joop D. Kila
Bespreking van Monique Dickhaut, Herman Gouwe (1875-15165).
'Leven langs lange lijnen'Deel 2 van de Biografiereeks van het
Museum Spaans Gouvernement te Maastricht
Wat zou de reden zijn dat de naam Herman Gouwe de meeste
Alkmaarders weinig of niets zegt.
De meesten hebben wel eens van Koos Stikvoort gehoord, de
namen Henk van den Idsert en Dirk Oudes zijn ook niet
onbekend, maar de naam Gouwe roept geen herkenning op.
Misschien komt het omdat hij al op jeugdige leeftijd zijn
geboortestad verliet om er slechts zelden meer terug te keren.
Toch behoort hij tot de stadgenoten die wel sporen in de
geschiedenis hebben nagelaten, al voorspelde zijn vader hem
toen hij nog een jongen was, dat er niet veel van hem zou
terechtkomen. Dat vertelt hij tenminste in zijn memoires, die
hij aan het eind van zijn 90-jarig leven schreef "In de loop der
jaren bleek dat ik op school niet deugde. Ik hield van de straat,
het bos, de waterkant, de koude windhoek tussen de Grote
Kerk en het beboomde plein. Mijn schoolmakkers waren van
de straat en elk schooiertje dat er flink uitzag en fantasie voor streken had, was mijn A.H. Gouwe,
bondgenoot. Vanwege mijn ongebonden gedrag stuurde mijn vader mij naar een kost- Bron: Dickhaut, Herman Gouwe
school in Amerongen. In de klas werd begonnen met wiskunde en algebra en toen bleek
plotseling dat ik niet altijd zo dom of onwillig was, want dit ging als gesmeerd. Het
doorzien van problemen uit verhoudingen van lijnen en hoeken, de logische gevolg
trekkingen maken die de gestelde uitkomst bewijzen, dat was levenslust. Het was of er
een licht in mijn ziel was opgegaan".
Gelukkig dat Gouwe aan het eind van zijn leven zijn levensherinneringen op papier
heeft gezet, want anders hadden we niet zo veel geweten van het leven en denken van
deze toch wel bijzondere Alkmaarder.
