Na afloop van de snorrenactie
schoor ook het snorrencomité
de snor weer af Het werden
weer echte 'melkmuilen'. Op
de achtergrond een affiche van
het stadsfeest.
Foto: Jaap Schoen
waarbij 4 duidelijk herkenbare personen die zich ergens in de stad ophielden,
'opgesnord' moesten worden.
De laatste activiteit van het snorrencomité was het afschieten van het zogenaamde
'snoepkanon', speciaal voor de gelegenheid geleend van de Maastrichtse carnavals
vereniging 'de Keemeleers'. Het nep-kanon met een loop van 3,5 meter, was geheel
gevuld met toffees en andere versnaperingen. Met een geweldige knal en een snoepregen
kwam er een einde aan het snorfestijn.15
En wat deden de vrouwen?
Voor de Alkmaarse vrouwen was het gedoe met de snor iets waar zij min of meer buiten
stonden. Toch wilden ook zij een bijdrage leveren aan de feestelijkheden. Al snel
kwamen enkele vrouwen met het idee om net als de mannen er bij te gaan lopen alsof
het 700 jaar geleden was. Bij gebrek aan een snor
dacht men met een namaak-middeleeuwse dracht
het tijdsverschil te kunnen overbruggen. De
Federatie van Alkmaarse Vrouwenverenigingen
stelde aanvankelijk voor om de vrouwen Oud-
Hollandse huiletjes te laten dragen. Voor kinderen
en jonge vrouwen ontwierp men daarnaast
bijpassende schortjes met een zakje waarop een
besnord hoofd was geborduurd. Lang niet alle
vrouwen waren gecharmeerd van de hul. Het
moest je maar staan. Een alternatief voorstel, het
dragen van bij het feest passende oorbellen dan wel
oorknoppen viel bij velen beter in de smaak. Een
Een voorbeeld van een huiletje
en een schortje voor een jong
meisje. Op het rode schortje
een zak met daarop een
geborduurd besnord hoofd.
Particuliere collectie
