Grappig was ook dat ik een keer met een emmer vol eieren uit de
Graftermeer kwam en op de brug bij Vaal Smit stond een grote auto met nog
grotere persoon op me te wachten. Het was de hr. Schülein die op de
kruising in het midden van de Graftermeer was komen wonen en hij hield
van lekker eten, vooral wild en kievitseieren. Hij had gehoord dat ik de
nodige eieren vond en wilde ze wel van me kopen. Hij deed me de toezegging
dat hij me zonder onderhandelen 10 cent per ei meer zou geven dan de
marktprijs in Purmerend of wat eierenhandelaar Jan Ordeman uit Watergang
me wilde betalen. Een zeer goede deal, vlak bij huis, ik mocht ze iedere dag
brengen en ik heb er uren over jagen, vissen en kievitseieren zoeken zitten te
praten onder het genot van een lekker drankje. Later is Schülein naar Goes
verhuisd en dan ging ik op bezoek en nam dan als cadeau een schaal
kievitseieren mee.
Ik vind het altijd heel moeilijk om andere mensen, vooral als ze niet vaak
in de vrije natuur zijn, duidelijk te maken wat voor mij het plezier van het
kievitseieren zoeken is. Vaak heb ik gedacht dat ik het sportvissen, dat
tenslotte mijn beroep geworden is, veel gemakkelijker zou kunnen missen
dan dat zoeken naar die groen gespikkelde eitjes maar dat is niet het geval.
De voldoening die ik op 1 april 2006 had toen ik op mijn eerste
zoekmiddag van het nieuwe seizoen niet minder dan 29 nesten met in totaal
71 kievitseieren, laat zich moeilijk meten maar het was gewoon een
supergevoel en ik kwam fluitend thuis.
Nog een opmerking over iets van vroeger dat me altijd zal bijblijven. Oude
Jo Smit, zeg maar Prak Smit zijn vader, had een stukje land in de Graftermeer
en daar mocht ik ook op zoeken. Voorjaars bracht hij met paard en
driewielerkar ruige mest naar dit land en met de mestvork werden deze
hoopjes dan verspreid. Als hij dan bezig was, zag hij ook de kieviten in de
buurt van hun nest en als ik dan kwam zoeken, vertelde hij me precies waar
ik moest kijken want daar verwachtte hij de eieren en dat klopt dan meestal
en ik vond dat schitterend.
Regels, politie en controle.
Toen ik begon met het zoeken van kievitseieren was de einddatum
waarop je ze rapen mocht, gesteld op 19 april. Onder druk van de diverse
milieu- en natuurorganisaties werd deze datum vervroegd naar 12 april en
nog weer een aantal jaren later naar 6 april. Verder moest je een schriftelijke
verklaring van de landeigenaar kunnen tonen waarop stond dat je op zijn
land kievitseieren mocht zoeken en rapen. Het was zelfs zo dat je een stuk op
zegel moest hebben, dat kocht je dan weer bij de boekhandel van mevrouw
de Haan in de Rechtestraat, en dat je ook ieder jaar een nieuwe verklaring
212
