Maar mijn vader was niet de enige die leed onder de situatie die door de
toenmalige pastoor gecreëerd werd. Het volgende kwam mij - uit zeer
betrouwbare bron- onlangs ter ore. In het dorp waren twee
manufacturenwinkels vlakbij elkaar; er waren maar twee huizen tussen. De
ene winkelier was protestant en de andere katholiek. Deze laatste familie had
aan de voorgevel bij hun etalage een spionnetje (zo'n spiegeltje) gemonteerd
en hield haarscherp in de gaten, welke katholieke klanten bij de protestante
'concurrent' kochten. Hun namen werden doorgegeven aan de pastoor, die ze
in de kerk voorlas met natuurlijk de dringende raad (ik probeer het netjes te
zeggen) om vanaf dat moment bij de katholieke winkelier te kopen. Zo zal
zich meer hebben afgespeeld op dit gebied, wat nu in vergetelheid geraakt is.
De vraag of mijn vader uit economische overwegingen (minder
inkomsten) uiteindelijk besloot om zijn praktijk te verkopen en weg te gaan
uit De Rijp, kan ik volmondig met nee beantwoorden.
Zijn gevoel, zich niet meer thüis te voelen in De Rijp was voor zeker 95%
de oorzaak. Volgens mijn zusje Gita die het volledig met mij eens is, kwam
daarbij (de overige 5%) dat de oudste drie kinderen inmiddels in Alkmaar
naar de middelbare school gingen. De bus vertrok om 7.15 uur uit De Rijp
vanaf de Dam en mijn moeder stond elke morgen om 6 uur op om voor
gevulde broodtrommeltjes te zorgen en om thermosflessen met hete
chocolademelk klaar te maken. Dat begon haar, zeker met de twee kleine
nakomertjes, die al haar aandacht vroegen zogauw de drie oudsten
vertrokken waren, soms zwaar te vallen. Misschien was dit laatste gegeven
het zetje dat ze nodig hadden om erover te denken De Rijp de rug toe te
keren.
Toen in Alkmaar dokter Kolk, die toen zijn praktijk op de Geestersingel
had, deze wilde verkopen, hebben mijn vader en moeder de beslissing
genomen om deze praktijk over te nemen en daadwerkelijk De Rijp te
verlaten en in Alkmaar te gaan wonen. Dat moet in 1953 geweest zijn. Het
was een nieuwe fase in hun leven, een fase waarin ze met een schone lei
konden beginnen.
Tineke Schermerhorn
Katholiek lopen
Het volgende heeft niets te maken met het verhaal over haar vader, maar in
een telefoongesprek vertelde Tineke Schermerhorn het volgende.
Op het dorp woonde een katholiek gezin met een karakteristiek aantal
kinderen, dus veel. Deze kinderen hadden, om de een of andere reden, een
wat afwijkende manier van lopen. Dat had tot gevolg dat de kinderen van de
openbare school soms een daarop gebaseerd spelletje deden. Aangekondigd
met: 'we gaan katholiek lopen'.
158
