De leesportefeuille
Elke week kwam er in ons huis een leesportefeuille met bladen zoals de
Wereldkroniek, Panorama, Astra (een blad vol foto's met filmsterren) en het
Amusantje. Dat laatste weekblad was voor ons kinderen favoriet, want dat
was geheel gevuld met moppen, cartoons en strips (die laatste twee termen
kenden wij toen nog niet). Mijn vader was - voor zover ik weet - daarachter
de drijvende kracht. Ik weet niet of hierachter sociale motieven zaten. Met
een groep mede-dorpsbewoners was er een gezamenlijk abonnement
opgezet van week- en maandbladen, die in harde kartonnen portefeuilles met
groene sluitingsbanden van lezers wisselden op een vaste dag van de week.
Daarbij waren er boeken in het bellettrie genre in opgenomen, die eens per
maand van lezer wisselden. De oorlog maakte daaraan een einde zoals aan
zoveel dingen.
Vrijwilligerswerk
De thuiszorg was in die tijd een zaak van particulier initiatief. In De Rijp
was toen de vereniging Het Witte Kruis actief, waarin mijn vader
penningmeester was en dat betekende dat hij veel overleg had met de
wijkverpleegster zuster Gré Labree en met de plaatselijke huisarts Siem
Schermerhorn. En in die tijd waren er genoeg schrijnende gevallen waarin
hulp noodzakelijk was. Mijn moeder had trouwens via een andere lijn ook
contact met deze twee medische hulpbieders, want zij was actief in het
Kinderkoloniewerk en zorgde soms voor uitzending van kinderen, die
vanwege armoede een voedingsachterstand hadden opgelopen, naar een of
ander Kinderherstellingsoord om weer aan te sterken.
Houding ten opzichte van muzikale zoon
In de oorlogstijd zat ik aanvankelijk op het gymnasium en later op de
Rijks HBS in Alkmaar. Dat betekende elke dag door weer en wind heen en
weer via Noordeinde, Grootschermer en Stompetoren naar school fietsen.
Omdat mijn vader ook steeds zijn werk per fiets bleef doen had ik het hart
niet om mij te beklagen, maar het kwam wel tot uitdrukking in mijn kwalijke
schoolprestaties. Na soms een barre fietstocht (vooral in de winter van 1942
toen het soms 18 graden vroor) was de energie om ook nog veel huiswerk te
moeten doen niet meer aanwezig. Daarbij kwam dat ik graag piano speelde.
Want dat was waar mijn vader wel voor gezorgd had: er moest een piano in
huis zijn voor de kinderen. Wij hebben dan ook alle vier les gehad bij Piet
Potgieser, de zoon van een plaatselijke manufacturier, die eens per week uit
Beverwijk kwam om in een kamertje onder het schuine dak in zijn ouderlijk
huis piano- en orgellessen te geven. Ik bleek een goede leerling en begon
12
