maar is overgeschilderd in
steenrood. Waarschijnlijk
heeft er over de wieg een
doek van groen damast ge
hangen, omdat groen "zoo
zacht voor de oogen" heet
te te zijn.
Hoe ging men met bore
lingen om in de tijd van
Leentje Leguit? Uit de
boekjes van mevr. Lamoen
heb ik mijn informatie ge
haald.
Ook als het om de
slaapplaats van de baby's
gaat is er door de eeuwen
heen veel veranderd. Het slapen bij de ouders in bed is lange tijd de gewoon
te geweest, zij het een zeer gevaarlijke.
Veel baby'tjes zijn in het ouderlijke bed door één van de ouders onwetend
doodgedrukt. Er heeft een stadskeur gegolden, waarin het verboden werd
kinderen beneden een jaar bij de ouders in bed te laten slapen.
Een veiliger plek was de bedstee. In de bedstee had men veelal op de bed
denplank een kistje waarin de baby lag. In andere gevallen trof men onder de
bedstee ook wel de zogenaamde kinderla aan, als rustplaats. Deze la werd
door een kleine houten wig opengehouden zodat het kindje voldoende lucht
kon krijgen.
Huilde het kind 's nachts, dan deed de moeder de la open, gaf het kindje
te drinken en legde het weer terug. Wiegen zijn al eeuwen bekend in vele
vormen, van verschillend materiaal en -afhankelijk van de streek- kwamen er
ook verschillende benamingen van de wieg voor. Mogelijk is de hangende
wieg in Nederland het oudste type (vanaf 1350).
De oudste schommelwieg is de standaard wieg. Daaronder verstond men
een model dat een schakel vormt tussen de hangende en de dwarsschomme-
lende wieg (vanaf 1400). Afbeeldingen van kraamkamers met dwarsschom-
melende wiegen zij er heel veel.
In de achttiende eeuw werd de schommelwieg minder populair. De wieg
werd door een medische banvloek getroffen. Na een lange staat van dienst
bleek dat wiegen (met het wiegentouw) ongezond was. Vage redenen waren:
de baby kan er idioot van worden, het is slecht voor de spijsvertering en kin
deren worden er lastig van.
Bulletin
145
