De overgebleven contracten geven allerlei technische bijzonderheden, waarbij
het leken (zoals de schrijvers van dit artikel) soms duizelt van het vakjargon
zoals: de stwkplaten dubbel geklonken, afstand nagels 4x diameter voor
waterdicht werk, goed souvereinen. stuiken en landen gekookt.
De contracten (zie bijlagen 1 en 2) waren opvallend kort. hooguit een A4-tje.
Naast een aantal algemene afspraken vind je er de individuele wensen van de
opdrachtgever voor een bepaalde afwerking van bijvoorbeeld dek, stuurhut of
interieur. Meestal werd in het contract verwezen naar de bouwtekening en de
eisen van de Scheepvaartinspectie. Waren eenmaal de handtekeningen gezet,
dan kon de bouw beginnen.
Tot ver in de jaren vijftig ging de bouw gepaard met het eindeloze, monotone
geluid van de klinkhamers. En tot de komst van een platenbuiger (omstreeks
1953) werden de ijzeren platen voor de scheepsromp met de hand op een
zwaar blok ijzer rond geslagen. Het geluid doordrong niet alleen West-
Graftdijk. Oudere inwoners van het vijf kilometer verderop gelegen Graft
kunnen zich dat geluid ook nog herinneren zoals het met een westen- of
zuidwesten wind aan kwam waaien.
In de contracten van de jaren vijftig is duidelijk de overgang te volgen van
klinken naar lassen met als tussenstadium schepen die deels geklonken, deels
gelast waren. Die overgang van klinken naar lassen had nog een ander gevolg.
Omdat voor het lassen droog werk vereist is, werd in 1953 begonnen met de
bouw van een grote loods.
Cor Bommer, die aan de bouw van de loods - iets wat in eigen beheer werd
uitgevoerd - meewerkte, merkte op dat men voor zo'n karwei vooral geen
hoogtevrees moest hebben. In 1962 werden twee achter de loods gelegen
huizen opgekocht en gesloopt, waarna de loods een flinke uitbreiding naar
achteren onderging.
Tegen de achterzijde van de loods werd toen ook een nieuwe woning voor het
gezin Van den Beidt gebouwd. Het ging in die jaren opvallend goed met de
werf. Bij het vijftigjarig bestaan in 1971 werd gemeld dat de werf 'al jaren"
met twintig man personeel werkte. Voor een dorp als West-Graftdijk was
'Voorwaarts' daarmee de grootste werkgever. En dan wordt de secundaire
werkgelegenheid nog niet eens meegeteld.
42
