zover ze lagen binnen het verlengde van
de dorpsgrenzen
Dat deed men aanvankelijk door vanuit een
veenstroom evenwijdig aan elkaar lig
gende kavelsloten te graven, waardoor
water aan het veen werd onttrokken en een
droge bovenkant ontstond. De lengte van
het stuk woeste grond reikte zo ver, dat
de gehele ontginning etappegewijs moest
worden volbracht. Om de vier jaar werd
gelegenheid gegeven een gedeelte van de
veengronden in de diepte te cultiveren.
Na verloop van tijd werd de afstand tussen
nieuw ontgonnen land en de hoeven zo
groot, dat de kolonisten hun eenvoudige
houten huisjes mee naar achteren ver
plaatsen. Aldus zijn vele veendorpen eens
of meermalen in de lengterichting van
de kavels verschoven.
Zo moet mijns inziens het oude dorp
"Scirmere" oorspronkelijk veel weste
lijker, n.1. aan zijn ontginningsbasis,
de rivier Schermer, hebben gelegen.
Ironisch genoeg zal dit dorp, door de
latere uitbreiding van deze rivier tot
een landvretend meer, in de golven ver
dwijnen en zo in zijn moederschoot
terugkeren. Misschien kan in dit ver
band het kortstondig bestaan van het
oude Westmijzen worden verklaard. De
Cock 4) vraagt zich af, of met
"capella de Westmijzen vulgo int Riedt
in parrochia de Schermer" het ook ver
dwenen dorpje Wouthuysen op het Scher
mereiland wordt bedoeld. Hij denkt
daarbij niet direct aan het dorp Mijzen
ten noorden van SchermerhornDe naam
"mijzen" betekent moeras, poel en is
hier goed van toepassing, vindt hij.
