product kwamen. Ze haalden er b.v. alleen
gehakt en gingen voor de vleeswaren
weer ergens anders heen. Men was op een
bepaalde manier'trouw'aan een winkelier.
Maar dat de veranderingen de laatste jaren
heel snel zijn gegaan is een feit. De snelle
hap kwam op en de traditionele huis
vrouw begon te verdwijnen. Bij welk jong
gezin staat er nog de hele zaterdag een
pan draadjesvlees te sudderen? Nergens
toch? De gemiddelde supermarkt had een
totaalaanbod met een prijs/kwaliteitsver
houding waar de kleine ondernemer een
voudigweg niet tegenop kon. Het gevolg
is in elk klein of middelgroot dorp te zien:
wat vroeger winkel was, is nu woonhuis of
omgebouwd tot galerie.
Omdat de jongste zoon ook in het slagers
vak terecht was gekomen, was het woord
overname wel eens gevallen. Maar ook
hier was door de kleinschaligheid van het
bedrijf eigenlijk wel duidelijk dat daar geen
sprake van kon zijn. En zo ging Dirk nog on
verdroten een paar jaartjes door.
Tot 1987. In dat jaar werd hij vijfenzestig
en besloot hij het voor gezien te houden.
Toch lukte dat niet helemaal. Hij was vijf
enveertig jaar slager geweest en als je dat
altijd met erg veel plezier hebt gedaan,
dan valt in één keer stoppen niet mee.
Als een soort tussenoplossing is hij tot
1990 opengebleven. Er werd niet meer
geslacht en die aangepaste openings
tijden waren alleen voor vaste klanten.
In 2002, drieëntwintig dagen voor zijn
tachtigste verjaardag, overleed hij.
De bouw van de nieuwe huizen
Na het overlijden van Dirk, en met alle
kinderen al uitgevlogen, bleef zijn vrouw
achter in het huis aan het Zuideinde. Na
tuurlijk veel te groot voor een huishouden
van één, en daar kwam nog eens bij dat
alles wel gewoon zijn onderhoud bleef
vergen. Verkopen was een optie, maar
men vond dat deze plaats in de familie
moest blijven, in ieder geval gedeeltelijk.
In maart 2008 ging de oude woning onder
de sloophamer en met een paar dagen
was al het puin geruimd. Architectenbu
reau Cornelis de Jong tekende het plan
en de grond werd verdeeld in drie gelijke
stukken van ongeveer 350 m2 Nog dat
zelfde jaar werd de eerste paal geslagen
en van de offrerende bouwbedrijven bleek
Tol van Aart uit Volendam de beste papie
ren te hebben. Er werd gekozen voor drie
verschillende type huizen: twee maal een
zadeldak, waarvan de ene met een houten
en de andere met een stenen topgevel, en
éénmaal een mansardekap. Deze laatste
vertoont veel gelijkenissen met het oude
huis, maar vanuit het architectenbureau
koos men er toch niet voor om juist deze
woning op de oude plaats terug te laten
komen.
Nel's jongste dochter had een optie ge
nomen op het eerste huis, maar omdat
2009 de geschiedenis ingegaan is als het
jaar van crisis en economische tegenwind,
moest ze het laten schieten. Met de ver
koop van twee huizen in plaats van één,
was er voor Nel dus wel een horde te ne
men. Ook het ophogen van het terrein, om
van het eerder beschreven waterprobleem
af te komen, nam een flinke hap uit het
potje onvoorziene uitgaven.
Toch werd voor de woning die het dichtst
tegen de Bernhardstraat aanstaat, redelijk
snel een koper gevonden. Voor nummer
drie in de rij heeft dit echter wel een jaartje
geduurd.
De nummering van de huizen werd even
eens aangepakt. In de jaren zestig van de
vorige eeuw zijn er aan de even kant van
199
