De enige manier om achterom te komen, via de brug. Omstreeks 1957-
niet meer voor. Het vlees, grotendeels
verpakt in kratten, komt aan in gekoelde
vrachtwagens en belangrijker nog: voor de
consument komt er geen druppel bloed
meer aan te pas. Dat was voorheen wel an
ders. Ondergetekende kwam als kind regel
matig bij Van der Heide om te spelen met
Nico, de jongste uit het gezin. Maandag was
meestal slachtdag en ik ben er vaak getuige
van geweest hoe koeien en vooral varkens
er het loodje legden. Ze stonden dan vast
gebonden aan een ring in de muur, niet we
tend dat hun laatste uurtje geslagen had.
Ik zie Dirk van der Heide nog staan in zijn
kraakwitte overall en witte, rubber laarzen.
In de slachtplaats, om het hoekje van de
deur, hing een houten kastje met daarin'het
geweer'. Dit schietmasker, zoals het officieel
heette (en waarvoor de slager een wapen
vergunning moest hebben), was een cilin
dervormig apparaat dat tegen de kop van
het te slachten dier werd gezet. Door middel
van een kruitpatroon schoot een stalen pen
in de hersenen. Hij of zij moest wel even stil
staan, om direct 'goed geraakt'te worden.
Ik weet nog dat ik het in het begin een
overdonderd schouwspel vond, om te zien
hoe zo'n koe of varken in één keer ter aarde
stortte. Hierna werd het wat bloederig,
en als later het lijf in de takel hing en Dirk
voor de zoveelste keer zijn mes sleep langs
het aanzetstaal, was er van een kraakwitte
overall geen sprake meer. Het was allemaal
heel gewoon en ook een klant die toevallig
voor een pond lappen kwam, kon hier zo
maar getuige van zijn.
Langzamerhand begon de slagerij om
ringd te raken door nieuwbouw en zo ge
beurde het wel eens dat ook kinderen uit
'de stad' met dit schouwspel geconfron
teerd werden. Daar werd soms wel heftig
op gereageerd, want de link tussen een
gehaktbal op het bord en het slachten van
een varken, werd lang niet altijd gemaakt.
Misschien begon het feit dat veel kinderen
197
