wenste resultaat; de een met een gevoel
van verlichting en de ander van blijde ver
rassing. Mw Slot is jarenlang een enthousi
aste kracht in allerlei kerkewerk geweest.
Oud en nieuw in het verkeer
Maar liefde tot het oude kan ook aange
naam en grappig zijn. Zo trof me op het
hoekje van de Grote Dam en de Kerkstraat
een vermaning tot voorzichtigheid voor
bepaalde rijdende deelnemers aan het
verkeer.
Graftdijker ervaringen
Licht in de sneeuwnacht
Een heel bijzondere ervaring is mijn deel
op een late winteravond wanneer ik op
de terugweg naar huis van West-Graftdijk
in de Graftermeer langzaam door de be
sneeuwde polder rij. Alleen in een wit en
stil en nevelig wijd land. Plots verschijnt
een heldere lichtflits die heel de wereld als
in daglicht tovert. Dan even daarna volgt
een donderslag. Ik stop en sta een onein
dig moment ontroerd stil. De hemel wordt
weer donker, de aarde herneemt haar ne
velig witte rust. Ik loop eerst enige meters
naast de brommer. Tot ik eindelijk weer
durf te starten en het motorgeluid de stilte
verbreekt. In mijn hart blijft het stil.
Achter slot en grendel
Het is catechisatie in Oost Graftdijk. We
houden dat in de consistorie van het kerk
je wat ruim genoeg is voor het groepje. Ik
wacht hen op bij de deur omdat de gren
del aan de binnenkant niet werkt. De kos
ter Jan Heertjes die vlakbij de kerk woont,
heeft me tijdig op de hoogte gesteld en er
voor gewaarschuwd, leder moet weten de
deur niet achter zich dicht te doen om niet
met zijn allen opgesloten te raken. De tim
merman heeft al wel de opdracht gekre
gen om het te repareren maar is er dus nog
niet aan toe gekomen. Het wordt hoog tijd
te beginnen. De meesten zijn er. Een is er
nog niet en komt waarschijnlijk niet meer.
We zijn nog geen 5 minuten bezig of daar
gaat de deur open en dicht....
De knaap is zich van geen kwaad be
wust. Ik kijk bezorgd op en zeg: Kom erbij.
De jongens en meisjes zijn wat roerig maar
we gaan gewoon door en zullen straks wel
zien hoe het deurprobleem oplossen. Om 9
uur is het slot. We gaan eerst toch maar de
deur proberen. Die geeft geen krimp. Dan
bekijken we de ramen en de galerij. Nee,
we kunnen er echt niet uit. Het enige is de
klok te luiden, zegt iemand. Dan komt de
koster vanzelf! Zo gezegd zo gedaan. Met
zijn tweeën brengen zij al trekkend de klok
aan het luiden. Ineens gaat de deur open.
En daar staat de koster, helemaal ontdaan
en boos, in zijn nachtgewaad.'Zijn jullie gek
geworden? Dit is het hoogste brandalarm!'
Wij zijn van een beetje jolig ineens wat uit
het veld geslagen.'We konden niet anders',
verontschuldig ik.'De deur was toch in het
slot gevallen'. Die arme boze koster. Het
een hele tijd geduurd voor het weer goed
kwam tussen ons. En de brandweer is er
gelukkig niet aan te pas gekomen!
Martinus van der Ende
72
