Dan was er nog het geloof.
Siem was Nederlands Hervormd, in tegen
stelling tot Annie die bevindelijk gerefor
meerd was. Hoewel hervormd en gerefor
meerd taalkundig hetzelfde betekent, was
er voor hen een wereld van verschil: het
milde eerstgenoemde geloof, stelde Siem
in staat vrij te zijn in zijn doen en laten,
terwijl Annie zich hield aan alle regels die
haar veel strengere geloof, voorschreef.
Zo was Siem als begenadigd dammer lid
van een club, blies hij een nootje mee in
de Rijper fanfare en keek tv. Voor Annie
geen tv, maar een strikte heiliging van de
zondag. Daarbij kwam nog de regelmatige
gang richting de Rechtestraat, naar het
gereformeerde 'zwartekousenkerkje', om
bijbelstudie te volgen. Nu, met het liberale
denken over het geloof als maatstaf, zou
dit allemaal geen issue meer zijn, maar on
danks dat het dat toen wel was, leefden zij
in harmonie naast elkaar in één huis.
De boomgaard, waar ik eerder over sprak,
was van voor mijn tijd, maar het schijnt dat
zo'n beetje het hele assortiment er gestaan
heeft: appels, peren, pruimen, bessen, het
stond er allemaal. Maar Siem raakte op
leeftijd. De jaarlijks terugkerende oogst
en het algehele onderhoud werd een
steeds grotere opgave. In 1968 besloot hij
de boomgaard van de hand te doen. Hoe
dat onderling gegaan is tussen broer en
zus kan zich alleen maar laten raden, maar
feit is wel dat, nadat Siem enkele jaren la
ter overleed, Annie in al haar beslissingen
werd bijgestaan door iemand van de kerk.
Deze zogenaamde ouderlingen waren
over het algemeen nogal behoudend, dus
het leek erop dat Jan Twint van geluk heeft
mogen spreken met de aankoop. Enige
tijd later bouwde aannemer de Koekkoek
er zijn huis.
Het overlijden van haar broer had voor
Annie grote gevolgen. Haar leeftijd en het
feit dat ze slecht ter been was, waren rede
nen om halverwege de jaren zeventig naar
een bejaardenhuis in Moerkapelle, Zuid-
Holland, te gaan. In 1984, op 82-jarige leef
tijd, overleed ze daar. Vóór die tijd heeft
ze de plaats verkocht aan een wat ouder
echtpaar afkomstig uitWeesp, die hiervoor
in aanmerking kwamen vanwege dezelfde
geloofsovertuiging. Zij hebben er tot on
geveer 2004 gewoond en daarna is het via
via toch verkocht buiten de gereformeerde
cirkel.
De opstallen werden gesloopt en zo ko
men we weer uit waar dit stukje mee be
gon: het prachtige pand dat er sinds een
jaar of vijf staat. Gebouwd door een aan
nemer van buitenaf, namelijk Peerdeman
uit Zwaag. Met wat fantasie is er nog wel
enige herkenning: in het midden het lage
re deel dat vastzit aan het rechtergebouw,
de vroegere slachtplaats. De winkel is niet
teruggekeerd en het huis dat op vrijwel de
zelfde plek staat, is onherkenbaar gewor
den. In de bovendorpels van de kozijnen
zitten prachtige, zogenaamde wenkbrau
wen, maar die komen vreemd genoeg niet
terug in alle kozijnen. De tuitgevel, die wat
kaal lijkt zonder natuurstenen afdekplaten,
heeft wel een fraai metselverband, dat in
het aannemersjargon boerenvlecht wordt
genoemd. Met de schijnvoeg in het crème
kleurige pleisterwerk en de in het midden
geplaatste, brede voordeur, heeft het een
statige, bijna landhuisachtige aanblik.
Terug richting het Zuid
We keren om richting het Zuid en zien
rechts Lievelandsbuurt 1 (325) liggen. Wat
er nu staat is niet oud, maar wat er stond
was dat wel en als zo vaak waren oud én
in slechte staat ook hier onlosmakelijk met
elkaar verbonden. Nadat het jarenlang
dienst had gedaan als huurhuisje begon
men eind zeventigerjaren met de renova
tie.
