dienst deed als een openbare douchegele
genheid voor Rijpers zonder dit fenomeen.
Het was er vaak dringen, heb ik me laten
vertellen.
De as van de kachel werd opgehaald,
maar van een échte vuilnisophaaldienst
was geen sprake, dat was pas van later. Men
verbrandde vuil in de eigen kachel, bracht
het naar één van de vuilnisbelten die het
dorp rijk was, of -en dat was het makke
lijkst en meest gangbare- men gooide het
te water. In combinatie met de plee, die
overal nog boven de sloot hing, creëerde
men zo in feite een open riool, waar het kri
oelde van de ratten. Men was simpelweg
niets anders gewend en het werd als 'heel
gewoon'ervaren. Voor een aansluiting op
het drukriool heeft men op de Buurtjes
zelfs moeten wachten tot 1986.
De Keizerbuurt heden ten dage
Zoals u in het voorgaande stuk heeft kun
nen lezen was Schraalhans lange tijd keu
kenmeester op de Keizerbuurt. Feit is dat
hier in de loop van de jaren zeventig veel
verbetering in kwam. Door o.a. de aard
gasbaten en de toenemende welvaart die
daaraan gekoppeld was, kwam er meer
ruimte voor gesubsidieerde bouw. Echter,
Terlingenfonds- en Bogaers woningen zijn
op dit stukje buurt niet te bekennen, want
ten tijde van de wederopbouw van de
Buurtjes had dit concept zijn langste tijd
gehad en leek het uitgewerkt.
Uit de oude tijd zijn eigenlijk nog maar
twee huisjes overgebleven en dat zijn het
kleine huisje aan de waterkant, Keizerbuurt
1, en schuin hier tegenover, Keizerbuurt 4.
In vogelvlucht wil ik er nog een keer over
heen en enkele woorden wijden aan wat er
nieuw gebouwd is na de leegloop, begin
jaren zeventig.
We starten wederom aan de kant van het
Nieuwland. Tegen het parkje aangebouwd
staat tegenwoordig een dubbel woonhuis,
ongeveer waar voorheen een open plek
zat tussen Keizerbuurt 306 en Keizerbuurt
14. Neergezet aan het eind van de jaren ze
ventig. Een tamelijk saai pand waarbij een
makelaar op het dak al teveel luxe leek.
De twee half doorgeroeste, plaatstalen
schoorstenen op ditzelfde dak doen enigs
zins vreemd aan in een dorpskern.
Tot voor kort kon Keizerbuurt 14 tot de
generatie originele huisjes van vroeger
gerekend worden, ware het niet dat het
in 2008 gesloopt en nieuw opgebouwd
is. Het heeft nu echter geen woonfunctie
meer, maar wordt gebruikt als kantoor
ruimte van Keizerbuurt 12.
En dat is meteen het volgende huis. Met
de nieuwbouw is duidelijk rekening ge
houden met hoe het oude pandje er -in elk
geval aan de voorkant- uitzag. Want dat is
iets wat we de herinrichters van dit stukje
oud De Rijp na moeten geven; de opzet is
dusdanig dat niet het gevoel ontstaat dat
men heeft geprobeerd zo veel mogelijk
woningen in de ontstane ruimte te prop
pen. Er is duidelijk veel aan gedaan om de
oude signatuur te behouden.
Een rondgang over bijvoorbeeld het Jan
Boonplein, laat zien dat dit lang niet overal
gelukt is. Het voormalige postkantoor en
de St. Jacobsbuurt, met de steensoort die
er over honderd jaar nog uitziet alsof het
gisteren gebouwd is, zijn hier goede voor
beelden van.
Ook op de Keizerbuurt moesten keuzes
gemaakt worden. De vroegere tuin met de
bessenstruiken tussen de nummers 12 en 8,
werd gebruikt om een extra woning neer
te zetten: Keizerbuurt 10. Blijft over no. 6,
dat niet is teruggekeerd in de nummering,
maar waarvan ik het bestaan ook niet heb
kunnen terugvinden.
Dirk en Jaap de Jongh, van het gelijkna-
188
