vertegenwoordigers van het 4 mei comité Langedijk en de Historische Vereniging
Sint-Pancras de hiervóór geschetste situatie ter sprake kwam. Tijdens dit overleg
kwam het tot het voorstel om na te gaan welke personen in aanmerking zouden
kunnen komen om alsnog, middels een gedenkteken, te worden herdacht.
Ik heb dit voorstel voorgelegd aan mijn bestuur en aan het college van de gemeente
Langedijk en unaniem was men de mening toegedaan dit voorstel uit te werken.
En... u weet hoe dat gaat: Als je met een voorstel komt, wil men graag dat je het zelf
uitwerkt. Vanaf dat moment in november 2009 is het onderzoek begonnen. Ik heb
daarbij veel medewerking van u allen gekregen. Daarnaast ook van afdeling burger
zaken van enkele gemeenten, het Regionaar Archief, verschillende overheids
instanties en van oudere Pancrassers. Ook leverden diverse uitgaven over de periode
40-45 én gegevens die via het internet beschikbaar zijn voldoende stof op om van elk
slachtoffer een portret weer te geven in een boekje. Dit boekje zal u in de loop van
deze middag worden overhandigd.
De reden om, naast het realiseren van een gedenkteken, ook een portret van de
slachtoffers uit te geven met bijzonderheden over hen is gelegen in het feit, dat
de huidige generatie Pancrassers de slachtoffers van toen niet meer kent. Dat geldt
in het bijzonder voor de jeugd. In de gemeente Langedijk en dan met name in
Sint Pancras wordt de jeugd (7e en 8e groep leerlingen van de basisscholen) nadruk
kelijk betrokken bij de herdenking. Ik wijs u op het monument dat gerealiseerd is ter
nagedachtenis aan de fusillade van 20 Nederlanders. Gefusilleerd als represaille van
een verzetsdaad hier vlakbij. Aanvankelijk was het, zoals u wellicht weet, de bedoeling
het gedenkteken voor uw dierbaren in 2010 te realiseren, maar gaandeweg ontdekte
ik dat dat ten koste zou gaan van de zorgvuldigheid m.b.t. de historische verantwoor
ding. Nu is het dan zo ver.
Ik hecht er aan nogmaals te zeggen dat ik u dankbaar ben voor uw medewerking. Het
heeft mij toch wel verrast dat u allen zonder aarzeling uw toestemming gaf en daarbij
niet zelden duidelijk geëmotioneerd reageerde als het tragische lot van uw dierbaren
ter sprake kwam. De wonden, die u in die oorlogsjaren zijn toegediend, helen mis
schien langzamerhand wel, maar de littekens blijven. De gesprekken met u hebben
mij meerdere keren behoorlijk bij de keel gegrepen. Niet alleen door de emoties die
bij u los kwamen, maar ook en vooral door wat u vertelde en wat ik las over wat de
meesten van uw dierbaren hebben aangedurfd!
