En het zijn er nogal wat, met z'n allen zijn we een kluppie van ruim 100 man.
In de Mezenstaat woonde Jozef, een man uit Eritrea, die politiek asiel had gekregen. Zijn vrouw
en kinderen waren in Eritrea achtergebleven. Moes heette hem welkom en zette koffie. Hij
sprak Italiaans en met gebaren vertelde hij zijn verhaal, o.a. dat hij vroeger bij de douane daar
had gewerkt. Iedere dag dronk hij een kopje koffie met haar en soms maakte hij spaghetti voor
haar. Ook Okera, een vluchteling uit Ethiopië, heeft naast haar gewoond. Hij kwam regelmatig
bij Moes, en op een keer, zou hij met vrienden het Suikerfeest vieren. Hij had allemaal lekkere
zoete dingen gemaakt maar z'n vrienden konden niet komen. Moes zette thee, we dekten de
tafel, en daar zaten we met Okera het Suikerfeest te vieren. Dat was toch wel heel apart, een
jongeman uit Ethiopië en mijn moeder van 88 jaar. Ze had een groot hart voor deze mensen.
Eens in het jaar exposeren we, soms wel met 18 personen. Moes heeft de eerste expositie, bij
'den Ouden Drogist' geopend. 'Wat gaan jullie doen als er niemand komt kijken', vroeg ze.
'Dat zien we wel Moes, dan maken we het evengoed gezellig'. Er kwam 1400 man! Nu mogen
we al een jaar of wat in de Witte Kerk exposeren, waar we erg dankbaar voor zijn. Het is
altijd bar gezellig met elkaar en we hopen dat we dit nog jaren mogen doen, dat hebben we
Moes beloofd. John Hessing heeft nu een website gemaakt: www.famvanveen.tk
In juni was het 5 jaar geleden dat Moes overleed, ze was 90 jaar. Iedere dag had ze wel kinde
ren en/of kleinkinderen om haar heen. Ze was echt onze 'La Mamma'. We hebben veel van
onze ouders geleerd en hopen dat ook door te kunnen geven aan onze kinderen en kleinkin
deren. Die dragen allemaal een kraal van de rozenkrans van oma Moes.
Loes van Veen
95
