De schrik zat er in bi) de Bataven.
Hoe het begon, zal wel altijd een raadsel blijven.
Op de avond van de tiende september, toen het Frans - Bataafse leger zijn
wonden zat te likken, ontstond een plotselinge paniek. Er werd ge
schreeuwd: "De Engelsen komen er aan
Enkele mannen, misschien waren het er ook wel meer, dachten dat de En
gelsen een onverwachte overval pleegden. In grote angst werd er alarm
geslagen.
Volgens een ooggetuige ging het aldus:
"""In den avond van dezen ongelukkigen dag, nadat de troepen in hunne
kantonnementen waren teruggekeerd en alles in rust was, ontstond er
onverhoeds in het dorp Broek op Langedijk onder eenige jagers, infante-
119
Bonhomme. Daardoor was ik genoodzaakt om St. Maartensbrug aan
te vallen.
De vijand had ons zijn meeste retranchementen (borstweringen, ver
sterkingen) opgegeven en ik was gereed om het dorp stormenderhand
te nemen.
Toen ontving ik het bericht dat de troupen van Bonhomme in wanor
de terug gingen. Ik heb mijn aanval op een laag pitje gezet en ben
zelf spoorslags richting Bonhomme gegaan om hem te helpen.
En het gelukte me om twee van zijn bataljons te hergroeperen en heb
die in goede orde aan hem terug gegeven.
Toen ging ik terug om mijn eigen aanval voort te zetten. Daarmee
bezig zijnde viel me op dat ik steeds meer op een vooruitgeschoven
post kwam te zitten - ik ging te ver naar voren en hield geen voeling
met de troepen van Bonhomme.
Links van ons hield het \niur helemaal op en rechts van ons liet de
vijand een sterke colonne oprukken. Ik heb daar twee bataljons heen
gestuurd om de brug te verdedigen, die ik eerder had laten afbreken
ter verdediging van mijn rechter flank.
De vijand probeerde Dirkshorn te veroveren. Dit gelukte niet, wel
schoot hij met zijn kanonnen een gedeelte van het dorp in brand.
Mijn verlies bedroeg die dag ca 150 man.
