30
Een gelegenheid daarvoor werd snel gevonden in een krijgstocht tegen de
rebellerende Westfriezen
Niet alleen gaf het recente verleden al voldoende reden tot ingrijpen; ook kwam het
bericht dat de erfvijanden van het Hollandse huis nu ook nog weigerden Jan I als
een echte zoon van Floris te erkennen. De Westfriezen waren dus kennelijk
definitief teruggekeerd naar hun aloude opstandigheid. Die terugkeer wordt door
de Procurator - met weinig warme gevoelens voor de Westfriezen - toegelicht met
de woorden: "sicut canis ad vomitum", ofwel als een hond naar zijn braaksel!
De Raad greep deze kans onmiddellijk aan en liet de graaf heervaart gebieden
tegen de opstandelingen met als verzamelplaats, opvallend genoeg: Alkmaar.
Wéér Alkmaar en niet de in de laatste tijd gebezigde landingsplaatsen aan de
oostkust, wéér als in vroegere tijden een poging om via de hooggelegen
geestgronden achter Alkmaar in West - Friesland te penetreren. De keuze zal
bepaald zijn door het feit dat Floris' dwangburchten tussen Alkmaar en de
genoemde geestgronden nog niet in de handen van de Westfriezen waren gevallen.
Op de transen van Torenburg, Middelburg en Nieuwenburg wapperde
onveranderlijk de grafelijke banier en bovendien stond het lichaam van Floris V
nog steeds in de kerk van Alkmaar opgebaard!
En de Westfriezen?
Die waren, naar uit de kronieken blijkt, zoals altijd tijdig op de hoogte van de tegen
hen gerichte aanvalsplannen, iets dat gezien de tijd die men destijds voor realisatie
van een geboden heervaart nodig had ook niet zo verwonderlijk was
Bovendien beschikten de Westfriezen over een sterke interne organisatie voor het
treffen van tegenmaatregelen
Maar dit keer was de uitkomst van het overleg tussen de ambachten zeer
verrassend en op het eerste gezicht eigenlijk onbegrijpelijk.
Deze keer niet de geliefkoosde tactiek van het landinwaarts (beter is misschien
"water inwaarts") lokken van de tegenstander om vervolgens bij verrassing aan te
vallen en daarna weer snel terug te trekken en gereed voor een volgende
overval zodra de omstandigheden zich daarvoor leenden.
Neen, de Westfriezen besloten zich op de Vroonergeest te verzamelen voor een
reguliere veldslag, een finale en totale confrontatie met het Hollands/Zeeuwse
leger.
