pensionheren en- dames werden niet vergeten. Ook voor hen had Sint voor
ieder nog een aardige verrassing. Ze konden nog niet begrijpen met deze
nare bonnenbeweging hoe de goede Sint nog aan alles kwam!
De algehele ontruiming
Na een paar dagen (8 december) werden we opnieuw opgeschrikt. Hetgeen
onder elkander reeds werd besproken zou nu gebeuren. Het gehele huis
moest ontruimd worden en wij moesten er in een week tijds uit zijn. Wat wij
toen gevoelden is niet te beschrijven. Waarheen? Als eerst onze mensen
maar onder dak krijgen, de grootste stakkers waren nog bij ons! Er werd
geraadpleegd en besproken, en getelefoneerd om eerst de mensen de een
hier, de ander daarheen te zenden. Een nog droeviger tafereel dan ooit
tevoren. Maar O.L. Heer hielp ook een handje en gaf kracht naar kruis, leder
was op zijn afdeling aan 't inpakken en bezig met de verzorging van zijn
vertrek. Onder al die bedrijven door werd zuster Valerine ziek, zo zelfs dat
ze 't bed moest houden en voorzien werd van de laatste H. Sacramenten. De
zuster was op hoge leeftijd van in de tachtig jaren. Haar eerwaarde kon
waarschijnlijk niet meer tegen al die veranderingen en drentelde maar
dagelijks kamer in en uit, en ging alle gangen van het huis goed na. Ze was
reeds jaren lang hier raadzuster, dus met alle eer gezegd, aan ons Schagens
huis vastgeroest. Lief en leed meegemaakt vanaf haar eerste kloosterjeugd:
een brave religieuze! Haar eerwaarde kreeg een klein kamertje als verblijf
bij mijnheer deken op de pastorie. Ook dat was voor korte duur, daar wij
geen ziekenzuster hadden alleen om bij haar te blijven, en wij verhuizen
moesten.
Toen heeft moeder het ziekenhuis van Hoorn opgebeld en zuster Valerina en
zr. Jolenta die ook bediend lag, zijn per ziekenauto naar Hoorn vervoerd. En
zuster Casparien, voor observatie vanwege haar maagkwaal, was reeds in het
ziekenhuis. Dus was Schagen daar rijk vertegenwoordigd en had een goede
verzorging.
Wordt vervolgd
22
De Kakelepost, juni 1999
