12
Mijn eerste zorg was het doek goed op te slaan en er
voor te zorgen dat het niet zou verkommeren.
Als enige geschikte plaats om het te bewaren en er ook
nog van te genieten leek mij één van de wanden van mijn
klaslokaal in de le Montessori Mavo te Amsterdam in de
Nw. Looiersstraat waar ik leraar Geschiedenis was.
Veertien jaar hebben niet alleen ik maar ook honderden
en honderden leerlingen van onze school van het werk van
Groothuizen genoten.
Het schilderij stelt een parklandschap voor met trappen,
vijver bosschages, contouren van een paleis of buiten
verblijf. In de vijver twee zwanen, op een trap een bal
spelend meisje. Aan een gedekt tafeltje op de voorgrond
twee kinderen in gebed verzonken, terwijl een koksjongen
een dampende schotel opdient.
Het is hier en daar beschadigd, de kleuren zijn flets,
maar het geheel heeft iets charmantsniet in het minst
door de raadselachtige herindeling van de uiteindelijk
overgebleven panelen.
Het wanddecor bevond zich in
het huis aangegeven met een X.
Uudere Schagenaars moeten zich de echte voorstelling nog
kunnen herinneren.
Over Schagenaars gesproken. We woonden nu zelf ook in
Schagen en het bleef geen geheim dat er een "Schagens"
doek ergens in Amsterdam hing. Dokter Koning, voorzitter
van Museumboerderij Vreeburg sprak mij dan ook een jaar
of 10 geleden aan over het in mijn bezit zijnde wand-
décor.
Omdat het niet zo eenvoudig was meteen een goede oplos
sing te vinden spraken we af dat als het moment gekomen
zou zijn waarop ik geen les meer zou geven, van school
of van baan zou veranderen, het schilderij zou terug
keren naar Schagen.
Hier komt het vandaan en hier hoort 't natuurlijk thuis.
Zo is het ook gegaan. In 1990 kwam er verandering in
mijn werksituatie en kon ik dokter Koning vertellen dat
het wanddecor weer in Schagen zou terugkeren.
