Schuylenburg verhuisde was hij inmiddels hertrouwd en telde het nieuwe
huisgezin een aantal opgroeiende stiefkinderen.
Als gevolg van de crisisjaren moest Grootvader het nogal 'zuinigjes aan
doen', maar hij heeft met volle teugen van het leven op Schuylenburg
genoten. Die vreugde werd nog vergroot toen zijn vrouw hem, dankzij een
klein erfenisje, een heuse 'brik' mèt paard (Nel) cadeau kon doen. Nooit
zal ik vergeten hoe ik, als 6- of 7-jarig knaapje, weer eens - ditmaal alleen -
op Schuylenburg mocht komen logeren: ik was door mijn ouders naar de
trein gebracht en zou in Castricum worden afgehaald. Daar stond
Grootvader mij stralend op te wachten en hij leidde mij trots naar de
gereedstaande brik (afb. 14).
Er volgde een heerlijk lange tocht, met uitzicht op de duinen, boerderijen
en weilanden! Op Schuylenburg aangekomen kreeg ik nauwelijks de tijd
om mijn koffertje neer te zetten en de welkomstzoenen te incasseren, want
Grootvader stond te popelen om mij bij de hand te pakken en mee te tronen
naar overbuurman Willem Wittebrood en overige omwonenden aan wie hij
zijn kleinzoon wilde presenteren.
Afb. 14 Samuel Cornelis Simon van Vleuten, de grootvader van de auteur voor het
paard "Nel" dat voor de "brik" is gespannen. Foto familie-archief van Vleuten
Geestgronden, 14 (2007), nr. 213
71
