een oude wasketel, die achter het huisje ingegraven was in het zand.
Douchen was er niet bij, 's avonds voeten wassen in een aluminium emmer
die bruin was van de ijzeroxide van het heerlijke duinwater, want liet was
wel lekker. Mijn vader had wel de indruk dat het duinwater in de loop der
jaren minder goed smaakte, omdat op 25 meter afstand de WC met stapelput
stond. In de jaren zestig werd dan ook waterleiding aangelegd. In die tijd
hadden de fabriekarbeiders geen auto, zodat onze bagage in een paar juten
zakken thuis werd opgehaald door vrachtrijder Holstvoogd van de fabriek.
Deze bracht het naar de duinen waarna het overgeladen werd op een platte
wagen, getrokken door een paard en bestuurd door de heer Van der Pol. Later
werd dit een soort jeep die volgens mij door zijn broer werd bestuurd.
Afb. 12 Van links naar rechts: Nel, Tinic aan het pompen, moeder en vader Slegers
en Adri (auteur van dit verhaal) (foto: collectie fam. Slegers).
Op zaterdag kwamen er diverse leveranciers door de duinen en werd er
hard geroepen: Hier is de groenteman komt u nog even kijken Deze
groenteman was Genet. Ook kwamen er in de loop der jaren diverse kruide-
126
Geestgronden, 13 (2006), nr. 4
