Dokter S.J.H. Moons (1911) was tussen 1938 en 1964 huisarts in Egmond en
omgeving. Een geliefde dokter die een sterke band met zijn patiënten kreeg en
zij met hem. Piet Kager en Carla Kager-van der Molen gingen in Noord Brabant
op bezoek bij de man die hen ter wereld hielp brengen. Aan hun beider families
heeft de dokter bijzondere herinneringen en daaruit was het plan ontstaan om de
dokter weer eens op te zoeken. Dokter Moons vertelt graag over vroeger, al is hij
voorzichtig van wege het ambtsgeheim.
Carla Kager-van der Molen
DOKTER MOONS, EEN ECHTE DORPSDOKTER 1
Roeping of toeval?
Dokter Moons heeft ons zojuist opgewekt ontvangen in zijn appartement
waar hij zelfstandig woont. Zijn kenmerkende stem klinkt opvallend jong
voor iemand van 94. Piet merkt op dat de zwarte haardos wel wat is uitge
dund en dat hij wat fragieler oogt, maar de dokter van toen is nog goed te
herkennen. Een energieke man met een natuurlijk overwicht, een scherpe
geest en een warm gevoel voor humor. Zonder te mopperen stond hij, met
steun van zijn vrouw, dag en nacht voor zijn patiënten klaar. Hij kijkt er
met genoegen op terug. Roeping? Helemaal niet. Afgekeurd voor de
Marine vanwege platvoeten, ging hij in zijn geboorteplaats Utrecht medi
cijnen studeren, louter omdat een vriend dat ook deed. Na wat invalwerk-
zaamheden zou hij in Heemskerk een praktijk overnemen, maar het toeval
bracht hem in Egmond, waar een katholieke huisarts werd gezocht.
Achteraf is dokter Moons daar heel blij om. Hij zegt het nog regelmatig:
Het waren de beste jaren van mijn leven, omdat ik het zo goed kon vinden
met iedereen
Herinnering uit 1957
Dokter Moons, ik zie hem nog aan mijn bed staan. Een rijzige man, gedis
tingeerd, met grijze slapen en een ietwat deftige stem. Ik ben zeven jaar en
lig ziek bij het raam in de voorkamer van ons boerderijtje bij de duinen. Hij
haalt iets uit zijn dokterstas, praat tegen mij en tekent een piepklein hondje
in zijn agenda. Die week komt hij elke dag even terug, maar mijn moeder
durft niet te vragen wat ik mankeer, zoveel ontzag heeft ze voor de dokter.
Amper vijfjaar later moet dokter Moons mijn moeder, die zwanger is van
haar vijfde kind, een fataal bericht brengen over mijn vader. Hij heeft er
Geestgronden, 12 (2005), nr. 4
137
