Uit de kast
Ontwikkelingen
Kleverig
Manpower
In de klas mocht je op vrijdagmiddag ook een boek pak
ken als je klaar was met je werk en brak het stillezen-uur
aan. Meester Lastdrager had in het lokaal een met jeugd
boeken gevulde kast, alleen bestemd voor op school.
Bij hoge uitzondering mochten die soms mee naar huis.
Daarvan weet ik onder meer nog De Katjangs en Hoe de
Katjangs op de kostschool van Buikie kwamen.
In 1971 woonde ik met man, één kind en zwanger van
de tweede aan de Duinweg. Op een dag kreeg ik een
telefoontje: een verzoek om langs te komen bij mevrouw
Kloosterboer. Zij vroeg of ik er wat voor voelde om me
dewerker te worden. Mijn eerste baan als vrijwilliger! Eén
avond per week de uitleen verzorgen. Als zijnde dol op
lezen en verknocht aan boeken zei ik gelijk ja. De boe
kencollectie groeide gestaag. De bibliotheek had 't zaal
tje inmiddels verlaten en bevond zich in het Dorpshuis.
De werkplek bleek een middenkamer zonder ramen met
boekenplanken rondom en kunstlicht. Nu zat ik zelf achter
de tafel, 'nam boeken in', plukte gevraagde boeken uit de
kast en noteerde de nummers op de kaarten. Ik had geen
contact met collega-uitleners, leder werkte op een andere
avond. Aan teambuilding, om eens een eigentijds woord
te gebruiken, werd toen nog niet gedaan.
Er kwam tijdelijk een eind aan dit werk toen wij naar het
buitenland vertrokken wegens baggeropdrachten. Eerst
een klein jaar in Brazilië en aansluitend drie jaar in Zuid-
Afrika. Bij terugkomst in 1976 meldde ik me weer bij de bi
bliotheek, die intussen in de oude lagere school een plek
had gekregen. (De basisschool was verhuisd naar een
splinternieuw gebouw). Twee lokalen en 't zaaltje waren
verbouwd tot één grote ruimte. Aan de vele grijsmetalen
kasten gevuld met leeswerk was het flink toegenomen be
stand af te lezen. En toe maar, tapijt op de vloer! Men kon
kiezen uit allerhande rubrieken, alfabetisch gerangschikt.
De inleverdatum werd in de boeken gestempeld, in plaats
van geschreven. Drie weken de tijd om je boeken, tijd
schriften, informatiemappen te lezen. Een dubbeltje boete
bij te laat terugbrengen. Achter de balie zaten meestal
twee medewerkers. Een derde liep rond om boeken op te
ruimen met een handige kar, een soort kleine boekenkast
op wielen, dus geen gesjouw. De uitleenuren waren uitge
breid naar meerdere middagen en avonden. Om dit alles
draaiende te houden groeide de groep vrijwilligers mee.
Plakplastic deed z'n intrede. De boekbanden bleven er
veel langer netjes mee. Menig uur werd besteed aan
het beplakken van nieuw ingekomen boeken. En o wee
als het plastic per ongeluk vastplakte aan je arm of het
tafeloppervlak. Dan was het een heel gehannes het los
te krijgen en niet meer bruikbaar. Het beste was met z'n
tweeën dit karwei aan te pakken: de een hield het boek in
bedwang, de ander worstelde met het plastic.
Het vrijwilligersteam bestond jarenlang alleen uit vrouwen
tot op een dag een man ziin intrede deed: Theo van Vliet,
een kwieke oudere meneer van ergens in de zeventig.
Jarenlang stak hij met veel plezier de handen uit de mou
wen. Theo had er helemaal geen moeite mee de enige
man te zijn te midden van al het vrouwvolk. We vierden
zelfs zijn 80ste verjaardag in de bieb met koffie en gebak
en een toepasselijk lied!
Proost Theo!' foto Dymph Molenaar
Vlnr: net nog zichtbaar mevr. Van Vliet, Marjo, Dymph,Josine (bibliothecaresse), Theo, Marijke, Hermien, twee familieleden
