Ui
n wej
w
Zo zou het gebeurd kunnen zijn. Een verhaal.
5 augustus 1943
Simon Verschoor
Op de ledenvergadering sprak SiemVerschoor over verschillende dominees. In zijn boekje
Wel en Wee staan nog meer verhalen. Hieronder drukken we er één af.
Johan Baken en Gert Hoogvorst trokken de deur van de
Schager kerk achter zich dicht. Ze hadden allebei hun
woordje gedaan in de vergadering met dominee Van
Wichen. Zij waren het niet zo met zijn
voorstel eens geweest om in een nood-
gebouwtje kerkdiensten te gaan houden.
Als er al sprake was bij Callantsogers van
enige belangstelling voor kerkdiensten,
dan in elk geval in de eigen kerk. Maar
dat was al bijna twee jaar niet mogelijk
want eerst was de school er in gehuis
vest en daarna hadden de Duitsers alle
mensen het dorp uitgejaagd. Inmiddels
hadden de Duitsers ook de klok uit de
toren gehaald met de bedoeling om hem
om te smelten voor kogels. Zo werd de
kerk langzamerhand onttakeld.
Toch wilden zij nog één keer samenkomen met de ker
kenraad. Ds. Van Wichen had daar op gestaan. Het beste
leek het hun dat zij dan maar in de Schagerkerk zouden
vergaderen.
Het was donderdag die dag, boerenzondag dus. De dag
waarop zij sinds jaar en dag naar de Schager veemarkt
gingen om het vee te zien dat daar aangeboden werd.
En natuurlijk ook om een praatje te maken met hun
collega-veehouders, zonder twijfel.. Hoewel ook in deze
oorlogstijd de zaken redelijk normaal door gingen was
het er wel moeilijker op geworden. Johan Baken die voor
de oorlog al een auto had, had hem moeten verstop
pen want anders zouden de moffen hem onherroepelijk
in beslag hebben genomen. Die konden alles gebruiken.
Hij moest nu dus zien dat hij op een an
dere manier op de Schager markt kwam.
Het lag voor de hand dat hij voor deze
gelegenheid zijn fiets weer te voorschijn
haalde om toch zijn plaats van bestem
ming te kunnen bereiken.
Na de markt zouden zij dan bij elkaar
komen in de Schager kerk om de laatste
ontwikkelingen met betrekking tot de kerk
te bespreken.
De hele kerkenraad was er eigenlijk be
hoorlijk mee aan. Niet dat zijzelf nou zul-
ke kerklopers waren, maar als leden van de kerkenraad
droegen zij wel de verantwoording voor de gang van
zaken. Wanneer er weer eens een kerkdienst werd ge
houden, gaf het toch een goed gevoel als
er een dominee op de preekstoel stond.
Dan stond de kerk in elk geval open en
konden de mensen er naar believen naar
toe gaan. Dat waren er niet veel meestal,
maar alles was beter dan naar de kerk
gaan uit sleur, plicht, gewoonte of zoiets.
Het 'niet gaan' was net zo best al het 'wel
gaan'. Daarin respecteerden ze elkaar.
Dominee Van Wichen was in elk geval niet
de man naar hun hart. Veel te rechtzinnig.
Hij stootte iedereen van zich af. Ook bij be-
Johan Baken grafenissen kon hij zich niet inhouden en
verkondigde hij zo nodig zijn rechtzinnig
evangelie.
Het verhaal ging dat bij de familie Dekker aan de Zijper-
dijk (waar later dochter Annie die trouwde met Cor Paarl-
berg ging wonen) de onenigheid met Ds. Van Wichen zo
hoog op liep, dat zij hem toen helemaal niet meer op de
begrafenis wilden zien. En nu wilde hij kerk houden in
een zaaltje...
Hoofdschuddend fietsten die twee weer terug naar Cal-
lantsoog. Een beetje treurig vanwege de ontwikkelingen
van die tijd. Dat zij te maken hadden met een bezet
ter die zijn stempel zette op hun leefgemeenschap. Je
moest maar afwachten wat voor grillen er werden be
dacht waarmee de mensen de stuipen op het lijf wer
den gejaagd. Dat was ook heel wat erger
dan waar Ds. Van Wichen zich druk over
maakte.
De kerk komt wel weer als de oorlog voor
bij is, vonden zij. Voorlopig zou er geen
vergadering van de kerkenraad meer zijn.
Toch wel jammer want ongezellig waren
die vergaderingen nooit. Er stond een ste
vige westenwind waardoor zij extra kracht
op de pedalen moesten zetten. Direct over
de Goverskluft, sloeg Johan Baken rechts
af. Dat was de snelste weg richting Abbe-
stede.
Gert Hoogvorst
