Luc en Henny Rezelman
Moderniteiten
Emoties
Gips voet
Geen begrafenis
Twee in één
geen ervaring. Dat komt een uitvaart niet ten goede.
Mocht er toch een verzoek komen, dan worden ze te
genwoordig ingehuurd bij een grotere firma. In veel
gevallen verrichten naaste familieleden nu deze hande
lingen. De uitvaartleider geeft aanwijzingen en biedt de
helpende hand.
Ze wonen tegenwoordig in Anna Paulowna. Luc (79)
weet veel te vertellen: 'Het zal 1965 geweest zijn. In het
toenmalige bestuur van de uitvaartvereniging zat onder
anderen Piet Vos. Er waren zes eigen dragers in het be
gin, waarvan er één Henk van Weert heette. Die kwam
om bij een verkeersongeval. Drie dagen later zou er een
uitvaart zijn. Piet Vos zocht me op in de winkel (de Co-
operatie): "Luc, we hebben een probleem. Zou jij een
keer kunnen dragen?" "Ja, dat wil ik wel proberen," zei
ik en dat heb ik toen gedaan. Kwam Piet Vos later terug
om te vragen hoe het was gegaan. "Nou, goed, ik wil het
wel blijven doen." Enkele jaren later werd ik gevraagd
voorloper te worden als opvolger van Klaas Baken.
Maar ik ging daar eerst mijn vakdiploma voor halen. Be
zocht andere uitvaartcentra om te zien hoe de gang van
zaken daar was. Tot 1984 heb ik de uitvaartverzorger/
voorloperfunctie vervuld. Daarna kwam ik terecht als al
gemeen medewerker in het crematorium bij Schagen.
En vervolgens als uitvaartverzorger in Den Helder.'
Namen die langskomen: Gert Hoep, Adriaan Brak, Cees
Raap, Arie Doorn, Aad Provily, Jan Doorn, Siem Vogel
zang, Frank Sarlayan, Ap Borkent sr, Theo Janson, Wil
lem Rampen, Bert Stekelenburg, Harry Bijpost.
Henny (72) keek boven wel eens uit het raam als er een
uitvaart van start moest bij de kerk. Zag ze bijvoorbeeld
Adriaan Brak op de fiets aan komen trappen met wappe
rende jaspanden en de hoge hoed in de hand. "Sjonge,
sjonge, wat een vertoning," dacht ze dan.
'Vijfentwintig jaar heb ik me voor de vereniging ingezet,
als drager en als uitvaartverzorger. Het was moeilijk din
gen te veranderen. Bijvoorbeeld het zwarte kleed. Dat
lag over de kist heen die opgebaard stond met de dode
erin. Het werd er bij een uitvaart pas afgehaald op het
graf. Het vergde veel geduld en uitleg om zoiets mo
derns als de ceremonie zonder zwart kleed doorgevoerd
te krijgen. "Dat kan toch zo maar niet. Het is altijd zo
gegaan. Je gaat niet opeens wat anders doen!" Een tijd
later ben ik in de weer geweest voor nieuwe kostuums.
De zwarte met de tressen raakten uit de mode.
Voor meerdere zaken kwamen regels. Als er een dode
naar Duitsland vervoerd ging worden, kreeg je van de
gemeente een uitgestippelde route mee. Je moest je
kunnen verantwoorden bij aanhouding en controle.
Op de jaarlijkse algemene ledenvergaderingen kwam
geen kip. Er zaten toen geen vrouwen in het bestuur. De
heren bestuursleden namen een borrel en gingen mop
pen vertellen en na niet al te lange tijd weer naar huis.'
'Mijn eerste uitvaart was erg emotioneel. Ergens op een
boerderij overleed een jonge vader. We maakten van de
slaapkamer een rouwkamer, baarden de dode op in de
kist. Kwam zijn vrouw naar hem kijken, groot verdriet
natuurlijk. Vervolgens de twee kleine kinderen. Goh, dat
vond ik toch vreselijk.'
1971 vlnr Klaas Baken, Adriaan Brak, Cor Bijpost, Gert Hoep,
achter nog net te herkennen Luc Rezelman.
'Er moest eens een kist met overledene uitgedragen
worden uit de slaapkamer door de kamer. Familie opzij.
Samen met een andere drager pak ik de kist op. Breekt
het handvat af! Valt de kist op m'n voet. Zéér dat het
deed! Niks laten merken, gewoon doorgaan met de uit
vaart. Met tranen in mijn ogen ging ik naar het cremato
rium. Niet van verdriet, maar van de pijn! Na afloop thuis
schoen uit, vol met bloed. Naar het ziekenhuis: bleek
een middenvoetsbeentje gebroken. Met mijn voet in het
gips kwam ik weer thuis.'
'Ik was ook werkzaam bij de ambulancedienst als chauf
feur. Na een oproep van de huisarts gingen we eens
iemand ophalen met de ambulance. Patiënt op de bran
card, deed zijn ogen open en zei:"Jou heb ik nog niet
besteld hoor." "Nee, we gaan nou andere dingen met je
doen," antwoordde ik.'
'Een andere keer moesten Klaas Baken en ik een be
hoorlijk lange overledene de kist in tillen. Het was in het
ziekenhuis in Alkmaar. We pakten hem op, ik stapte over
de kist heen, viel en kwam in de kist terecht met de dode
bovenop mij!'
