Toen Ans zich na onze terugkeer 's morgens
misselijk begon te voelen, werd ons vermoe
den bevestigd ze was in verwachting.
Mijn gevoelens zwaaiden van gelukzalig
heid tot paniek. Het was geweldig om vader
te worden, maar hoe zouden we in hemels
naam huisvesting kunnen vinden. Er was nog
steeds grote woningnood en er was zelfs geen
krot beschikbaar. We konden noch bij Zus en
Arend, noch bij Henk en Truus intrekken. Een
abortus kwam niet in ons hoofd op. Natuur
lijk waren we van plan om te gaan trouwen,
maar hadden daarmee willen wachten tot ik
was afgestudeerd nu waren we genoodzaakt
een onmiddellijke oplossing te vinden.
Henk van Wolferen vond het nogal vermake
lijk dat we zo in de knoei zaten en zei: "Een
toekomstige architect zou moeten weten dat
je geen project kunt beginnen vóór de teke
ningen klaar zijn!"
Ilc ging naar Callantsoog om mijn ouders van
ons probleem op de hoogte te stellen. Moeder
was buiten zichzelf van verontwaardiging en
zei beschuldigend: "Hoe kan je ons zoiets aan
doen jij bent de enige die het fatsoen niet
had om te wachten tot je getrouwd was." Maar
moeder kwam al gauw over die eerste schok
heen en was toen opgetogen over het feit dat
ze er alweer een kleinkind bij zou krijgen. Ze
stond er op dat we haast maakten zodat we
getrouwd zouden zijn "vóór je 't kon zien." Ze
begon meteen plannen voor de trouwerij te
maken.
Terug op De Lieberg prakkizeerde ik me gek
hoe we aan huisvesting moesten komen.
Uiteindelijk kwam Henk Jak-
ma, een kennis van Zus en
Arend, met een oplossing. Hij
en zijn vrouw woonden een
paar kilometer van ons af en
hadden enkele zomerwonin-
kj es op hun erf. Zij verhuurden
die tijdens de zomermaanden
in september kwamen die
leeg te staan en als we wilden,
konden we in één ervan gaan
wonen. Met graagte accepteer
den we Jakma's gulle aanbod.
We hadden geen geld en geen
huisraad. Meteen begon ik vier
stoelen, een tafel en een dres
soir te maken. We hoopten
wat keukengerei als trouwca-
deau te krijgen. Een gaskacheltje en een gas
stel konden we lenen van Jakma. Een wasma
chine, een koelkast en een radio beschouwden
we als luxe-artikelen waar we gemakkelijk
buiten konden.
Ans en ik gingen samen naar haar ouders; het
was nog maar de tweede keer dat ik bij hen op
bezoek kwam. Vader en moeder Hofland ge
droegen zich in het geheel niet vijandig tegen
over mij, maar zij gaven duidelijk te kennen
dat ze hun dochter onmogelijk toestemming
konden geven om met een niet-lcatholiek te
trouwen. Als gevolg moesten we toestemming
via het gerecht verkrijgen, hetgeen belangrij
ke vertraging veroorzaakte.
Desondanks werd het huwelijk door de bur
gemeester van Callantsoog op 22 september
1955 voltrokken. Het trouwlcamertje in het
raadhuis was tjokvol met familieleden en
vrienden van beide kanten, maar helaas wa
ren vader en moeder Hofland niet aanwezig.
Henk van Wolferen en mijn broer Gert waren
getuigen. Ans was toen al vijf maanden in ver
wachting, maar tot moeders genoegen was
het nog bijna niet te zien.
Alvorens we intrek in onze nieuwe woning na
men, gingen we voor een korte huwelijksreis
naar Texel. Het weer was nog steeds prachtig
hetgeen het verblijf daar bijzonder plezierig
maakte. We praatten over de toekomst, vroe
gen ons af of we een zoon of een dochter zou
den krijgen en bedachten alvast mogelijke
namen voor onze toekomstige baby. Eén ding
was zeker: we zouden stapelgek op het kind
zijn. Het eerste aantal weken in Jakma's hutje
ervoeren we als een droom. Ans kookte elke
In de tuin van De Lieberg. Jaap, Arend, Zus en Ans.
- 39.-
