Hillettielc
Nel Rentenaar-Bakker
Hai was lang niet mooi. Z'n neus zat onder
de slcrape en den had ie ok nag maar aref oor
en die wazze den ok nag kreukelig. Dat kwam
deur 't veule vechten met are katte. Maar hai
was evegoed verlegen lief en anhalig. M'n zus-
sie Jopie die was hillegaar stapel op 'm, ze was
'r betaien verveulend van, ze zei heel wat met
'm ofsnold hewwe.
Op een dag kwam de visboer te venten. Die
kwam ien keer in de week opperdan met z'n
visauto. Hai had wel een goeie klant an oos,
hai stootte nooit z'n neus. De iene keer kocht
moe stro- of spelcboklcems, de are keer pone of
hering. Maar ok wel drs een bossie gedrougde
slcartjes. Die zatte an een touwtje bai mekaar.
Van die slcarre most je eerst de vinne ofknippe.
En as je dat dein hadde, den gong je die hele
vis an repies knippe. Dat kwam 'r aars wel op
an oor, je hadde de moete in je vingers, maar
lekker!
Afoin, toe de visboer weer drs kwam, was Hil
lestiek stiekem op de auto sprongen, hai had
zeker ok trek in een vissie. De visboer had 'r
hillegaar gien erg in en toe ie bai oos klaar
was, stapte hai in z'n auto en reed weg, met
oos Hillestiek an boord. Jopie, drelct in penielc,
slcreeuwde snot en kwoil. "Wat moet dat nou,
nou is ie weg, oos Hillestiek."
En zomaar op 'r zwarte kouse, zonder klompe,
rende ze zo hard as ze kon, achter de visauto
an. En deer weer achteran gong moe, want die
liet dat arme kind vezelf niet alliendig gaan.
"Stil maar oor mekind," perbeerde ze Jopie te
troosten, "asend stopt ie wel drs en den springt
die kat 'r wel of oor."
Maar wai wazze vast de visboer z'n leste klante
weest die dag, want stoppe, ho maar, dat was
'r niet bai. Hai zette d'r juist goed de sokke in
en moe en Jopie hadde 't neilcoiken.
"Ien ding is in alle gevalle zeker," zee moe,
"hai weunt in Burgervlotbreg, dus veerder zei
ie vedaag wel niet gaan. As we 'm den inhaald
hewwe, kenne we Hillestiek zo meeneme,
want onderweg 'r ofspringe, dat doet ie niet
vezelf, zo wois zal ie wel weze."
Ienmaal thuis kommen, zee vader: "Je zei 't
zien oor kind, murgenochtend zit ie gewoon
voor de deur, hai heb 't hier toch zeker veuls
te goed nei z'n zin, bai oos."
Leit 't nou nag waar weze ok, 's oches in alle
vroegte wiere we wakker deur zuklce oiselijke
skreeuwe voor de deur, dat Jopie d'r bed uit
vloog om te lcoilcen.
"Hillestiek," slcreeuwde Jopie, "pa, moe, hai is
'r oor!" We gonge allegaar oos bed uit, zo bloid
as blik, hai zelf ok oor, hai spinde en streelde
langs je biene of z'n leven d'r van ofhong.
Wat ken je toch groot van zo'n beist houe,
want echt waar oor, al was ie den zo lillijlc as
de nacht, misse lconne we 'm gien van allen!
't Was baidat al puur zo'n
toid 'r nei, dat ze bai de
vlotbreg anlcwamme,
't was nou drelct niet
om 't hoelcie van de
deur, heel van
Zoipersluis
of. De vis
boer hadde
ze gauw
genog von
den, maai
de kat was
in gien velde of
wege te bekennen.
En zo gong moeder
met Jopie, die hille
gaar van streek was,
weer op huis of.
Nou liepe ze niet
zo hard meer, want
ze hadde puur zulclce
louve biene kregen.
Of en toe riepe ze Hil
lestiek, maar niks
oor, 't gaf niks.
't Begon al
te slceme-
ren ok, dus
den valt 't niet
mee om zo'n beisie te vinden.
Wai hadde vroeger een kat die Mientje hiette. Hoe 't zo kommen is zou ik niet zegge kenne, maar
hai hiette een toidje ternei zomaar Hiltje. Nou, dat was maar een kloin stappie nei Hillestiek en zo
is 't altoid bleven.
-59.-
