As Japie, die voif was, zo
voor 't hek sting te
miereken, den zag
ie altoid wel een
zoodje joos staan te
hengelen en dat leek
'm toch zo mooi. En
nou wou ie ok zo ver
legen graag een
gel hewwe.
Dat hai maar
om ok te maggen.
Maar nei oor, dat
rit gong niet deur.
"Je benne nag veuls te klein oor, m'n
joon," zee moeder, "as je bai de kant neerglis-
se, den ben je d'r weest." Maar Japie gaf de
moed niet gauw op, hai hield vol. Net zo lang
tot moeder deur de lcniese gong. Hai most
wel belouve vlak dat ie bai huis bloive zou en
niet te dicht bai de slootkant komme zou. Ja
pie, allang bloid, beloufde alles en toe kreeg
ie een pittig lcloin hengeltje en een knoedel
tje deig. Wat was ie gelukkig!
zin om te hengelen of om met z'n broertje te
speulen.
"Miskien heb ie wel de ien of are kinderziekte
onder de lede," zee vader, "hai is niks tierig."
Maar nei oor, hai wier niet ziek of zuk of zoin
en toe 't maandes deerop lekker zeumers
weertje was, zee moeder: "Kom op Japie, gaan
je mee? We gane zwumme, den mag je nou
an de hengel."
Vader en moeder voelde d'r oigen toch niet
zo bar gerust. "Weet je wat we doene, Japie,"
zee moeder toe, "ik zei je zwummen lere.
Murgen gaan we drelct beginne."
Japie wou graag genog. De are dag was 't lek
ker weertje. Een end veerder was een grote
plas, omdat ze deer 't zand ofgroeven hadde
en dat wier nou deur een houp mense as
zwumbad gebruikt, 't Was 'r hillegaar drok
van in de zeumer.
Moeder en Japie gonge 't water in, nou hai
was niks bang oor en as moeder 'm vasthield,
den begon ie al pittig met z'n arme en biene
zwumbewegingen te maken. Nei een week
zee moeder, die puur lcuin op 'm was: Nou,
joonje, 't gaat al zo merakel goed, dat de are
week mag je an de hengel." Japie zoi d'r niks
op. Dat vond moeder wel een beetje aars as
aars, ze had docht dat ie wel bloid weze zou.
De lcommende dage was Japie veul stiller as
dat ze van 'm wend wazze. Hai had geniesen
Slcoorvoetend kwam Japie bai z'n moeder, 't
skreeuwen sting 'm neier as 't lachen. Met
trillende lippies zee ie: "Weer... moet... 't...
hakie... den... in?" Arme kleine Japie, wat heb
ie deer een beroerde week deur had. 't Be
grootte moeder toch zo; had ie d'r nou maar
deres eerder nei vroegen. Den had ie gien
poin in z'n loifie hoeve te hewwen.
En zo zien je maar weer, dat wat voor grote
mense heel gewoon is, voor lcloine kindere
Nel Rentenaar-Bakker
Om 't huis weerjapie weunde, was een grote tuin en deer omheen lag een sloot. Japie had ok nag
een jonger broertje. Voor de voilighoid van de kleine josies hadde vader en moeder om de hele
tuin heen een hek met gaas make leiten. Want je moete d'r niet an denke dat 't grut de sloot
induikele zoue, je leed was niet te overzien.
-28.-
